O Parafii (3)
PROBOSZCZ PARAFII ŚW. BARBARY
KSIĄDZ KANONIK
MIROSŁAW FRANKOWSKI
Ks. Mirosław Frankowski urodził się 19 maja 1954 roku we Wrześni. Został ochrzczony 6 czerwca 1954 roku w parafii Narodzenia Matki Bożej w Pyzdrach, a w dniu 19 maja 1963 w tejże parafii przyjął I Komunię Świętą. Szkołę Podstawową w Pyzdrach ukończył w 1969 roku. W trakcie nauki był ministrantem i harcerzem ZHP. W latach 1969-1973 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Sienkiewicza we Wrześni, które ukończył maturą w maju 1973 roku. 3 września 1973 roku rozpoczął studia na Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Jego studia zostały przerwane już po dwóch miesiącach, gdy został przymusowo skierowany do odbycia służby wojskowej. Po 2 latach służby w jednostce wojskowej w Brzegu nad Odrą w dniu 9 października 1975 roku został skierowany do cywila i od razu wrócił do seminarium. Po zakończeniu pierwszego roku za zgodą władz seminaryjnych rozpoczął studia na III roku uzupełniając w międzyczasie zaległe egzaminy z II roku. W czasie studiów na IV i V roku był ceremoniarzem biskupa ordynariusza diecezji włocławskiej Jana Zaremby. Ukończył seminarium przyjmując święcenia kapłańskie w Bazylice Katedralnej Diecezji Włocławskiej z rąk Jego Ekscelencji księdza biskupa Jana Zaremby w dniu 25 maja 1980 r. W latach 1980-1982 był wikariuszem parafii św. Jana Ewangelisty w Koźminku (obecnie diecezja kaliska), natomiast w latach 1982-1984 pracował w parafii Błogosławionego Maksymiliana Marii Kolbego w Koninie, gdzie prowadził lekcje katechezy, młodzieżowy zespół muzyczny oraz zajmował się dekoracjami świątyni w ciągu całego roku liturgicznego. W latach 1984-1986 był wikariuszem parafii św. Bartłomieja w Czernikowie, gdzie uczył katechezy, prowadził scholę dziecięcą, grał na organach oraz nadzorował służbę liturgiczną. W roku 1986 został przeniesiony do Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Turku. Tutaj prowadził naukę katechezy i młodzieżowy zespół muzyczny, a od 1987 roku zajmował się młodzieżą z Ruchu Światło-Życie oraz organizował spotkania ludzi pracy. W dniu 12 kwietnia 1988 roku dziekan Dekanatu Tureckiego ksiądz prałat Kazimierz Tartanus przedstawił kandydaturę ks. Frankowskiego na organizatora nowego ośrodka duszpasterskiego na terenie miasta Turek, która 23 kwietnia 1988 roku została przyjęta przez ówczesnego Pasterza Diecezji księdza biskupa Henryka Muszyńskiego. Po erygowaniu parafii pod wezwaniem św. Barbary w Turku ks. Frankowski został jej administratorem, a w dniu 4 maja 1990 roku - proboszczem (tę funkcję sprawuje po dzień dzisiejszy).
Ks. Frankowski jest społecznikiem, aktywnie zaangażowanym w życie parafii. To dzięki niemu nowo powstała parafia stanowi wspólnotę, która pogłębia swoją wiarę, doskonali ją i umacnia. To on zainspirował oraz zachęcał do działania i ofiarności mieszkańców parafii na rzecz nowej parafii i nowej świątyni parafialnej. Potrafił zjednać sobie nie tylko parafian, ale cały region: zakłady pracy, rzemieślników, samorządowców i rolników. Prowadzi też wiele organizacji charytatywnych przy kościele. Jest on od początku powstania świątyni parafialnej jej budowniczym, dekoratorem i cenzorem wszystkich prac wykonywanych zarówno przy budowie, dekorowaniu kościoła, jak i zagospodarowaniu placu przy świątyni. Dzięki bardzo dobrej współpracy z największym zakładem regionu Kopalnią Węgla Brunatnego "Adamów" SA oraz ofiarności braci górniczej świątynia rośnie i pięknieje z każdym dniem. Jednocześnie znakomicie kieruje pracą wikariuszy pracujących na terenie parafii. Mobilizuje ich do aktywności, kontroluje i zachęca do jeszcze większej pracy na rzecz parafii, dekanatu i diecezji. To bardzo doświadczony i zaangażowany kapłan, który swą pracą udowodnił, że jest bardzo dobrym budowniczym, gospodarzem i wrażliwym ojcem całej wspólnoty parafialnej pod wezwaniem św. Barbary w Turku.
KSIĘŻA WIKARIUSZE PARAFII ŚW. BARBARY
KSIĘŻA WIKARIUSZE PARAFII ŚW. BARBARY
KS. PIOTR
Ks. Piotr urodził 16 września 1977 roku w Koninie. Pochodzi z parafii pw. św. Wojciecha w Koninie-Morzysławiu. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 2004 z rąk J.E. Ks. Biskupa Wiesława Alojzego Maringa. Posługę kapłańską rozpoczynał w parafii pw. NSPJ w Turku. Tak więc po kilku latach ks. Piotr wrócił do Turku. Podandto pracował w następujących parafiach: WNMP w Lipnie, Ciechocinek, Brześć Kuj., św. Pawła Ap. w Zduńskiej Woli i Bądkowie. Pracę w naszej parafii podjął od 25 czerwca 2019 roku. W parafii zajmuje się Pielgrzymką Rowerową Diecezji Włocławskiej, Kołami Żywego Różańca i Odnową w Duchu Świętym.
KS. ŁUKASZ
Ks. Łukasz urodził się 05 marca 1987 roku w Sieradzu. Pochodzi z parafii pw. WNMP w Warcie, chociaż związany jest z parafią św. Mikołaja w Warcie. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 2013 z rąk J.E. Ks. Biskupa Wiesława Alojzego Meringa. Przed przyjściem do naszej parafii pracował przez 5 lat jako wikariusz w parafii św. Stanisława BM w Kramsku, gdzie rozpoczynał posługę jako neoprezbiter. Pracę w naszej parafii podjął od 26 marca 2018 roku. W parafii zajmuje się liturgiczną służbą ołtarza oraz Rycerzami Kolumba.
KS. KONRAD
Ks. Konrad urodził się 07 stycznia 1989 roku w Lipnie. Pochodzi z parafii pw. św. Anny w Bobrownikach nad Wisłą. Święcenia kapłańskiej otrzymał w roku 2014 z rąk J.E. Ks. Biskupa Wiesława Alojzego Meringa. Przed przyjściem do naszej parafii pracował przez 4 lata jako wikariusz w parafii św. Jakuba Ap. w Piotrkowie Kujawskim, gdzie rozpoczynał posługę jako neoprezbiter. Pracę w naszej parafii podjął od 30 czerwa 2018 roku. W parafii zajmuje się Pieszą Pielgrzymką Turecką na Jasną Górę oraz Kręgiem Rodzin.
BYLI WIKARIUSZE
ks. Maciej Fikus, ks. Krzysztof Pietryga, ks. Sławomir Hejman, ks. Krzysztof Szcześniak,
ks. Krzysztof Kaźmierczak, ks. Paweł Zalewski, ks. Marek Jurzyk, ks. Dariusz Horbiński, ks. Jarosław Olszewicz, ks. Jan Kępiński, ks. Mirosław Pawlaczyk, ks. Edward Banaszak, ks. Dariusz Grenda, ks. Tomasz Kalinowski, ks. Michał Drewniacki, ks. Tomasz Muraszewski, ks. Jacek Przybysz, ks. Piotr Kaczmarek, ks. Sławomir Grzegórski, ks. Robert Gruziel, Ks. Dariusz Ziemniak, ks. Dawid Drapała, ks. Waldemar Kowal
Z PARAFII ŚW. BARBARY POCHODZĄ
KSIĘŻA:
Ks. Piotr Gibasiewicz (w. 1991)
Ks. Włodzimierz Pawłowski (w.1995)
Ks. Witold Zieliński (w.1995 archid. gnieźnieńska)
Ks. Jacek Buda (w.1998)
Ks. Przemysław Duczmański (w.2003)
Ks. Szymon Jastrzębski (w.2011)
SIOSTRY ZAKONNE:
s. Mariola Przybył SDP
s. Germana Buchali SDP
s. Małgorzata Kicińska nazaretanka
s. Daniela Przybył SDP
Historia powstania parafii sięga lat 80-tych, kiedy to ówczesny biskup diecezji Jan Zaręba i proboszcz parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa wystąpili do władz państwowych i administracyjnych o zgodę na wybudowanie nowego Kościoła. Zgodę uzyskano na powstanie świątyni w Kaczkach Średnich. Jednakże powstanie tej, odległej od naszego miasta, parafii nie rozwiązywało problemów duszpasterskich najstarszej świątyni w Turku. Dlatego też proboszcz parafii NSPJ, ks. Kazimierz Tartanus, ponowił prośbę do władz państwowych o wyrażenie zgody na powstanie kolejnego Kościoła w naszym mieście. Wysunięto sugestię, że nowy Kościół powinien być zlokalizowany w rejonie nowego osiedla, które nosi nazwę Osiedla Wyzwolenia.
12 kwietnia 1988 r. ówczesny wikariusz parafii NSPJ, ks. Mirosław Frankowski, dowiedziawszy się, że J.E.ks. bp Henryk Muszyński (ówczesny ordynariusz włocławski) poszukuje chętnych duszpasterzy do budowy nowych świątyń w diecezji, wyraża swą gotowość do podjęcia tego zadania, jeśli tylko Ks. bp uznato za stosowne, by móc mu je powierzyć. Złożona propozycja na ręce Biskupa ordynariusza, zostaje rozpatrzona pozytywnie, poprzez powierzenie temu kapłanowi trudu zorganizowania ośrodka duszpasterskiego w rejonie nowo powstawanego Osiedla Wyzwolenia.
Lokalizacje nowej parafii ustanowiono na miejscu tartaku państwa Jana i Zofii Centkowskich, którzy to ziemie sprzedali ks. proboszczowi parafii NSPJ Kazimierzowi Tartanusowi, upoważnionemu przez Kurię Diecezjalną do nabycia gruntów pod nową parafię. Podpisanie aktu notarialnego odbyło się dnia 21 stycznia 1989 r. pomiędzy zainteresowanymi w obecności notariusza Wiesławy Sroczyńskiej.
W dniu 23 stycznia 1989 r. panowie: Stanisław Majcherek, Marian Janiak, Ludwik Greber, Ryszard Łukowski, Jan Buda, obejrzeli stan istniejących baraków po byłym tartaku, by podjąć decyzję w jaki sposóbi jak najszybciej zaadoptować stary, drewniany barak na kaplicę, w której można by było w sposób godny i godziwy sprawować Najświętszą Ofiarę i rozwijać kult Boży.
Już dzień później, bo 24 stycznia, przystąpiono do prac adaptacyjnych. Pan S. Majcherek przywiózł kilkanaście przyczep piasku, by móc zasypać piwnice. Dzięki łagodnej zimie tego roku pan M. Janiak mógł wykonać prace murarsko-betoniarskie. Pan L. Greber zajął się wyłożeniem istniejących ścian odpowiednimi płytami. Pan R. Łukowski, na zakończenie wcześniejszych prac, położył instalację elektryczną. Podczas tych prac dużą pomoc okazał pan J. Buda.
W dniu 20 lutego 1989 r. doszło do zakupu kolejnej części ziem dla nowej parafii. W godzinach dopołudniowych odbyło się podpisanie drugiego aktu notarialnego przez Irenę Łączną, która otrzymała ziemię od rodziców Józefa i Janiny Mikołajczyków. 17 kwietnia 1989 r. geodeci z biura geodezyjnego Kopalni Węgla Brunatnego Adamów , wykonali pierwsze pomiary pod część planowanego Domu Katechetycznego.
24 kwietnia rozpoczęto wykopy pod fundamenty, a następnie 28 kwietnia, dzięki intensywnemu zaangażowaniu parafian, zabetonowano ławy fundamentowe. W międzyczasie obraz patronki parafii św. Barbary, do powstałej Kaplicy, zostaje namalowany i ofiarowany przez prof. Szymańskiego.
27 maja 1989 r. J.E. bp. Henryk Muszyński dokonuje poświęcenia placu kaplicy i krzyża pod nowy kościół i tym samym eryguje nową parafię pod wezwaniem św. Barbary, patronki górników, w Turku.
W kolejnych miesiącach niniejszego roku przygotowano projekty, by rozpocząć właściwą budowę. Projektem nowego kościoła zajął się architekt z Poznania inż. Marian Fikus.
Po 27 maja architekt przygotował dokumentację architektoniczną i konstrukcyjną pierwszego etapu budowy Domu Katechetycznego, aby dzieci ze Szkoły Podstawowej nr 3, mogły jak najszybciej uczęszczać na katechezę w swojej parafii.
Pierwszy etap budowy rozpoczął się w początkach kwietnia 1990 r. i trwał przez całą wiosnę, lato aż do późnej jesieni. W tym czasie Episkopat Polski podjął decyzje o powrocie nauki religii do szkół. Jednak pomimo tego faktu nie pozostawiono otwartych murów tego budynku, lecz kontynuowano budowę w dalszym ciągu wiosną 1991 r.
W dniach 16 i 17 maja 1992 r. miała miejsce pierwsza, od czasu erygowania parafii, wizytacja pasterska, którą przeprowadził J.E. ks. bp. Czesław Lewandowski, sufragan włocławski. Wizytacja ta zbiegła się z uroczystością przyjęcia I Komunii Świętej przez dzieci klas drugich. Jesienią 1992 r. Dom Parafialny, wcześniej zwanym Domem Katechetycznym, przykryto dachem, wstawiono okna, szyby, drzwi i w ten sposób zamknięto budowle. Przez okres zimy trwały prace nad zaadoptowaniem tego budynku na dom mieszkalny-założono instalację cieplną, położono tynki i posadzki. Prace te trwały do 30 czerwca 1993 r. 1 lipca 1993 r. nowy skład księży wikariuszy wprowadził się do swojego skrzydła, na nowe mieszkania.
Ówczesny proboszcz wprowadził się we wrześniu 1993 r. do drugiego skrzydła plebanii. 4 października pasterz diecezji w otoczeniu księży z dekanatu na czele z ks. dziekanem Kazimierzem Tartanusem w towarzystwie wojewody konińskiego, przedstawiciela dyrekcji kopalni, władz miejskich i gminnych dokonał poświęcenia nowej plebanii w obecnej parafii św. Barbary.
Równolegle z pracami przy budowaniu domu parafialnego trwała praca przy budowie nowego Kościoła. Wykopy pod fundamenty rozpoczęto jesienią 1991 r., jednak wczesne przymrozki spowodowały to, że nie wykonano ław fundamentowych ale tylko suche podłoże pod ławy betonowe. Wiosną 1992 r. wylano nowe ławy do nowej świątyni, wykonano piwnice pod prezbiterium, wymurowano mury i 17 października 1992 r. wykonano strop na prezbiterium.
Od wiosny 1993 r. rozpoczęto prace przy wznoszeniu głównych filarów nośnych sklepienia Kościoła. Pracetrwały systemem gospodarczym przez cały rok 1993. Plany na rok 1994 to wznieś mury świątyni na jak najwyższy poziom.
Rok 1994 dla parafii św. Barbary był rokiem wyjątkowym, bo przezywano w niej swój pierwszy mały jubileusz, mianowicie 5-lecie powstania. Przygotowano się do tego bardzo starannie. Dzięki zaangażowaniu mieszkańców, zwłaszcza z Szadowa, w ciągu dwóch sobót położono podłoże betonowe na całej powierzchnikościoła. W dzień jubileuszu można było odprawiać Ofiarę Eucharystyczną po raz pierwszy na fundamentach kościoła.
W przeddzień jubileuszu przybył J.E. ks. bp. Roman Andrzejewski , który jako pierwszy sprawował Najświętszą Ofiarę na fundamentach nowego kościoła, udzielając młodzieży sakramentu bierzmowania. W dniu następnym, do licznie zgromadzonych wiernych w świątyni, przybył ks. bp. ordynariusz Bronisław Dembowski, by móc przeżywać w tej parafii jej mały jubileusz czyli 5-lecie jej istnienia. Po tych uroczystościach jubileuszowych, w pierwszą i drugą niedzielę maja, na fundamentach kościoła dzieci klas II przeżywały swoją I Komunię Świętą.
Pod koniec stycznia 1995 r. dostarczono rysunki łuków nad nawami bocznymi i nad nawą główną. Rysunki przekazano kopalni, która przygotowała trzy formy stalowe. W kwietniu po Wielkanocy przystąpiono do wylewania łuków nad nawą boczną. W maju tradycyjnie dzieci klas drugich przyjęły swój pierwszy sakrament w murach nowopowstającego kościoła. Prace betoniarskie trwały do 15 października 1995 r. Przez ten okres zabetonowana 14 łuków nad nawami bocznymi i cztery łuki duże, które były wciągane i ustawiane na końcówkach łuków nad nawami bocznymi, płytę chóru oraz schody na chór. Zima w 1995 r. przyszła stosunkowo szybko i trzeba było przerwać prace przy wznoszeniu nowego Kościoła już od 1 listopada. Nie spodziewano się, że ta zima będzie trwała aż do pierwszych dni kwietnia. W tym okresie firma budowlana wykonywała pracę w korytarzach i piwnicach plebani.
Dopiero po Wielkanocy, czyli po 7 kwietnia 1996 r. można było wyjść z pracami murarskimi na zewnątrz. Rozpoczęto murowanie łuków nad oknami w ścianie zachodniej. Plany na 1996 r. to: wmurowanie łuków, dokończenie betonowania łuków nad nawą główną, położenie płyty stropowej nad nawami bocznymi, zmontowanie łuków nad nawą główną i dalsze pokrycie płytą stropową.
W dniach od 11 do 16 kwietnia odbyła się druga w historii nowopowstałej parafii wizytacja kanoniczna. Wizytatorem był J.E. ks. bp Roman Andrzejewski. Dostojnego gościa powitała grupa księży dekanalnych, orkiestra górnicza i parafianie św. Barbary. Po powitaniu i spotkaniu z księżmi, Ks. Biskup odjechał z parafii aby pełnić obowiązki poza granicami diecezji. Powrócił na kontynuację pasterskiej wizytacji w niedzielę 14 kwietnia. Ksiądz Biskup przemawiał na każdej mszy świętej do licznie zgromadzonych wiernych, a o godz. 10:00 odprawił Najświętszą Ofiarę w intencji górników i całej wspólnoty parafialnej.
W poniedziałek rozpoczął się kolejny dzień wizytacji kanonicznej. O godzinie 8:00 Ks. Biskup złożył wizytę w Szkole Podstawowej nr 5 im. UNICEF, gdzie spotkał się z dziećmi i młodzieżą oraz pracownikamiszkoły. Po powrocie do parafii Ks. Biskup o godz. 10:00 przewodniczył mszy świętej sprawowanej w intencji chorych, starszych i osób samotnych. Po mszy świętej udzielił pasterskiego błogosławieństwa. W poniedziałek 15 kwietnia w samo południe, Ks. Biskup pojechał na wizytę do KWB Adamów . Tam dostojnego gościa powitał dyrektor naczelny mgr inż. Zdzisław Czapla i dyrektor techniczny Józef Andrzejewski.
Następnie obejrzał pracę górników, zwiedzając montowaną zwałowarkę KWK oraz warsztaty remontowe na Bogdałowie i zbiornik wodny. Obejrzał także ziemię przywróconą do użytecznościrolnej po wydobyciu węgla brunatnego, następnie w gronie osób towarzyszących zjechał na pokład węgla brunatnego. Po powrocie do biura dyrektora technicznego odbyło się spotkanie w gronie inżynierów, a na przełomie zmian, czyli ok. godz. 13.40 spotkał się z przedstawicielami załogi KWB Adamów . Tam po powitaniu przez dyrektora Ks. Biskup wygłosił Słowo Boże do pracowników oraz odmówiono wspólnie modlitwę Ojcze Nasz , po czym udzielił pasterskiego błogosławieństwa i udał się do świetlicy klubu Barbórka na podsumowanie wizyty dostojnego gościa.
Po powrocie do parafii Ks. Biskup spotkał się z grupami duszpasterskimi takimi jak: Ruch Światło Życie , Kościół Domowy, Akcja Katolicka, Odnowa w Duchu Świętym, Kółka Żywej Róży, Różaniec Fatimski. O godz. 17:00 rozpoczęła się Eucharystia, w czasie której parafialna młodzież przyjęła z rąk Biskupa Romana sakrament bierzmowania.
Wtorek, 16 kwietnia również rozpoczął się od wizyty w Szkole Podstawowej nr 3 im. Lotnictwa Polskiego, gdzie spotkał się z grupą klas starszych a następnie z grupą klas młodszych w specjalnej sali katechetycznej, którą to poświęcił. Po spotkaniu z młodzieżą Ks. Biskup spotkał się z gronem pedagogicznym. O godzinie 17:00 rozpoczęła się msza święta koncelebrowana sprawowana w intencji dostojnego gościa, której przewodniczył miejscowy proboszcz parafii ks. mgr Mirosław Frankowski. Po udzieleniu błogosławieństwa Pasterz w otoczeniu kapłanów, na czele z ks. wicedziekanem, udał się do samochodu, gdzie przy bramie kościelnej dostojnego Pasterza pożegnała orkiestra kopalniana.
W lipcu 1996 r. parafia przeżywała nawiedzenie figury Matki Bożej Fatimskiej. Rekolekcje związane z nawiedzeniem tej figury prowadzili ojcowie Dominikanie. W uroczystościach brały udział całe rzesze wiernych z parafii św. Barbary oraz z okolicznych parafii. W uroczystej procesji przeprowadzenie figury Matki Boskiej Fatimskiej do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa towarzyszyli ks. bp ordynariusz Bronisław Dembowski oraz bp pomocniczy Roman Andrzejewski, kapłani z dekanatu turkowskiego i sąsiednich parafii oraz ok. 25000 wiernych. Podczas prac przy budowie kościoła tego roku zamontowano łuki nad nawą główną od strony głównego wejścia i przykryto je płytą filigranową. W miesiącu wrześniu 1996 r. ks. bp Bronisław Dembowski dokonał wmurowania kamienia węgielnego w budowanym kościele, przywiezionego przez Jego Ekscelencję z Góry Synaj.
Tegoż roku tak samo jak w ubiegłych rekolekcje adwentowe przeprowadzili ojcowie Dominikanie. W ciągu dalszych prac remontowych w kościele zabezpieczono otwory okienne folią a całość budynku przedzielono podwójną folią aby zimą można było w jednej z części sprawować liturgię.
W 1997 r. wykonano betonowanie łuków nad nawą główną w drugiej części kościoła były to bardzo skomplikowane prace i wymagały użycia ciężkiego sprzętu budowlanego. W pracach tych pomagał dźwig z KWB Adamów . Łuki po zamontowaniu zostały przykryte płytą filigranową. Tradycją już stały się rekolekcje głoszone w adwencie przez Dominikanów, zatem i w tym roku zostały one przez nich wygłoszone.
W 1998 r. przeprowadzono dalsze prace przy budowie murów kościoła. Przed pierwszą niedzielą adwentu dokonano demontażu ściany działowej z folii i kościół został odsłonięty na całej swej długości. Rekolekcje znowu zostały zarówno w Wielkim Poście jak i w adwencie wygłoszone przez dominikanów.
W 1999 r. prace budowlane skupiły się na budowie kaplicy bocznej od strony zachodniej. Wzniesiono mury,pokryto je dachem, zamontowano okna. W ołtarzu kaplicy zawieszono kopię obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. W końcu listopada zamontowano ścianę oddzielającą kościół główny od kaplicy MB Częstochowskiej. Tradycyjnie rekolekcje wygłoszone były przez Dominikanów.
W 2000 r. rozpoczęto betonowanie ścian świetlika nad nawą główną. Przed ich wykonaniem zdemontowano tymczasowy dach nad nawą główną i założono właściwy dach na świetliku. Następnie zamontowano okna świetlika ze szkłem witrażowym stylizujący łuk tęczy, który symbolizuje przymierze Boga z ludźmi. Tegoż roku na święto patronki świątyni zamontowano nastawę ołtarzową. W nastawie główny obraz przedstawia św. Barbarę z atrybutami świętości i męczeństwa, zaś w skrzydłach bocznych umieszczono obrazy przedstawiające sceny z życia świętej.
W 2001 r. pokryto dachówką z blachy miedzianej dach świetlika oraz wykonano konstrukcję wieży. Całość wieży została pokryta blachą miedzianą i zamontowana na kościele. Przy montażu użyto ciężkiego dźwigu udostępnionego dzięki życzliwości KWB Adamów . Następnie przeprowadzono montaż sufitu w świetliku oraz jego gipsowanie. Z racji parafialnego odpustu zawieszono żyrandol w kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej.
W czerwcu wspólnota parafialna przeżywała nawiedzenie obrazu Jezusa Miłosiernego Jezu Ufam Tobie. W czasie nawiedzenia większość parafian przystąpiła do sakramentu pokuty i komunii świętej. Rekolekcje w czasie nawiedzenia a także te w czasie adwentu przeprowadzili ojcowie Dominikanie. Tegoż roku na uroczystość Bożego Narodzenia z trzech pól świetlika zdjęto osłony montażowe.
W 2002 r. prowadzone były dalsze prace przy świetliku. Dokończono gipsowanie i malowanie świetlika oraz zdjęto konstrukcję montażową na całej długości kościoła. 14 kwietnia tegoż roku miała miejsce kolejna wizytacja kanoniczna. Wizytację przeprowadził bp ordynariusz diecezji włocławskiej J.E. Bronisław Dembowski. Rekolekcje wielkopostne tym razem przeprowadzili ojcowie ze zgromadzenia Klaretynów, podczas których większość wiernych skorzystała z sakramentu pojednania i komunii świętej.
W 2003r. rozpoczęto tynkowanie i gipsowanie wnętrza oraz malowanie na biało.
W miesiącach maj- czerwiec 2005 projektowano posadzkę i ogrzewanie wraz z wentylacją. Komisja diecezjalna zatwierdziła zaprezentowane projekty.
We wrześniu 2005r. wykonano system ogrzewania i wietrzenia kościoła, a w październiku i listopadzie wykonano posadzkę granitową w prezbiterium oraz posadzkę między kaplicą chrzcielną a kaplicą Matki Bożej Częstochowskiej. W 2006r. wykonano posadzkę granitową na całej powierzchni kościoła.
W kwietniu 2007r. komisja diecezjalna do wystroju wnętrza zatwierdziła projekt ławek dębowych. Od czerwca do listopada trwały prace wykonawcze ławek i ustawianie ich w kościele.
Od września do listopada 2008r. dokonano odwodnienia terenu z wód deszczowych, wykonano projekt schodów i podjazdu dla niepełnosprawnych, który został zatwierdzony przez komisję. W październiku przeniesiono obraz św. Barbary wraz ze scenami z jej życia do kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej. Po przeniesieniu przystąpiono do realizacji projektu mozaiki w absydzie przedstawiającej Chrystusa Pantokratora oraz św. Barbarę.
W marcu 2009r. przystąpiono do realizacji II etapu mozaiki. Wykonano 6 postaci związanych z naszą diecezją- św. Faustyna, św. Urszula, św. Jadwiga, św. Wojciech, bł. Bogumił i bł. Michał Kozal. Natomiast od marca do kwietnia dokonano renowacji starych ławek z kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej.
23 maja 2009r. miał miejsce uroczysty obrzęd dedykacji kościoła i ołtarza w parafii św. Barbary w Turku.
Przygotował: ks. Szymon Jastrzębski
12 kwietnia 1988 r. ówczesny wikariusz parafii NSPJ, ks. Mirosław Frankowski, dowiedziawszy się, że J.E.ks. bp Henryk Muszyński (ówczesny ordynariusz włocławski) poszukuje chętnych duszpasterzy do budowy nowych świątyń w diecezji, wyraża swą gotowość do podjęcia tego zadania, jeśli tylko Ks. bp uznato za stosowne, by móc mu je powierzyć. Złożona propozycja na ręce Biskupa ordynariusza, zostaje rozpatrzona pozytywnie, poprzez powierzenie temu kapłanowi trudu zorganizowania ośrodka duszpasterskiego w rejonie nowo powstawanego Osiedla Wyzwolenia.
Lokalizacje nowej parafii ustanowiono na miejscu tartaku państwa Jana i Zofii Centkowskich, którzy to ziemie sprzedali ks. proboszczowi parafii NSPJ Kazimierzowi Tartanusowi, upoważnionemu przez Kurię Diecezjalną do nabycia gruntów pod nową parafię. Podpisanie aktu notarialnego odbyło się dnia 21 stycznia 1989 r. pomiędzy zainteresowanymi w obecności notariusza Wiesławy Sroczyńskiej.
W dniu 23 stycznia 1989 r. panowie: Stanisław Majcherek, Marian Janiak, Ludwik Greber, Ryszard Łukowski, Jan Buda, obejrzeli stan istniejących baraków po byłym tartaku, by podjąć decyzję w jaki sposóbi jak najszybciej zaadoptować stary, drewniany barak na kaplicę, w której można by było w sposób godny i godziwy sprawować Najświętszą Ofiarę i rozwijać kult Boży.
Już dzień później, bo 24 stycznia, przystąpiono do prac adaptacyjnych. Pan S. Majcherek przywiózł kilkanaście przyczep piasku, by móc zasypać piwnice. Dzięki łagodnej zimie tego roku pan M. Janiak mógł wykonać prace murarsko-betoniarskie. Pan L. Greber zajął się wyłożeniem istniejących ścian odpowiednimi płytami. Pan R. Łukowski, na zakończenie wcześniejszych prac, położył instalację elektryczną. Podczas tych prac dużą pomoc okazał pan J. Buda.
W dniu 20 lutego 1989 r. doszło do zakupu kolejnej części ziem dla nowej parafii. W godzinach dopołudniowych odbyło się podpisanie drugiego aktu notarialnego przez Irenę Łączną, która otrzymała ziemię od rodziców Józefa i Janiny Mikołajczyków. 17 kwietnia 1989 r. geodeci z biura geodezyjnego Kopalni Węgla Brunatnego Adamów , wykonali pierwsze pomiary pod część planowanego Domu Katechetycznego.
24 kwietnia rozpoczęto wykopy pod fundamenty, a następnie 28 kwietnia, dzięki intensywnemu zaangażowaniu parafian, zabetonowano ławy fundamentowe. W międzyczasie obraz patronki parafii św. Barbary, do powstałej Kaplicy, zostaje namalowany i ofiarowany przez prof. Szymańskiego.
27 maja 1989 r. J.E. bp. Henryk Muszyński dokonuje poświęcenia placu kaplicy i krzyża pod nowy kościół i tym samym eryguje nową parafię pod wezwaniem św. Barbary, patronki górników, w Turku.
W kolejnych miesiącach niniejszego roku przygotowano projekty, by rozpocząć właściwą budowę. Projektem nowego kościoła zajął się architekt z Poznania inż. Marian Fikus.
Po 27 maja architekt przygotował dokumentację architektoniczną i konstrukcyjną pierwszego etapu budowy Domu Katechetycznego, aby dzieci ze Szkoły Podstawowej nr 3, mogły jak najszybciej uczęszczać na katechezę w swojej parafii.
Pierwszy etap budowy rozpoczął się w początkach kwietnia 1990 r. i trwał przez całą wiosnę, lato aż do późnej jesieni. W tym czasie Episkopat Polski podjął decyzje o powrocie nauki religii do szkół. Jednak pomimo tego faktu nie pozostawiono otwartych murów tego budynku, lecz kontynuowano budowę w dalszym ciągu wiosną 1991 r.
W dniach 16 i 17 maja 1992 r. miała miejsce pierwsza, od czasu erygowania parafii, wizytacja pasterska, którą przeprowadził J.E. ks. bp. Czesław Lewandowski, sufragan włocławski. Wizytacja ta zbiegła się z uroczystością przyjęcia I Komunii Świętej przez dzieci klas drugich. Jesienią 1992 r. Dom Parafialny, wcześniej zwanym Domem Katechetycznym, przykryto dachem, wstawiono okna, szyby, drzwi i w ten sposób zamknięto budowle. Przez okres zimy trwały prace nad zaadoptowaniem tego budynku na dom mieszkalny-założono instalację cieplną, położono tynki i posadzki. Prace te trwały do 30 czerwca 1993 r. 1 lipca 1993 r. nowy skład księży wikariuszy wprowadził się do swojego skrzydła, na nowe mieszkania.
Ówczesny proboszcz wprowadził się we wrześniu 1993 r. do drugiego skrzydła plebanii. 4 października pasterz diecezji w otoczeniu księży z dekanatu na czele z ks. dziekanem Kazimierzem Tartanusem w towarzystwie wojewody konińskiego, przedstawiciela dyrekcji kopalni, władz miejskich i gminnych dokonał poświęcenia nowej plebanii w obecnej parafii św. Barbary.
Równolegle z pracami przy budowaniu domu parafialnego trwała praca przy budowie nowego Kościoła. Wykopy pod fundamenty rozpoczęto jesienią 1991 r., jednak wczesne przymrozki spowodowały to, że nie wykonano ław fundamentowych ale tylko suche podłoże pod ławy betonowe. Wiosną 1992 r. wylano nowe ławy do nowej świątyni, wykonano piwnice pod prezbiterium, wymurowano mury i 17 października 1992 r. wykonano strop na prezbiterium.
Od wiosny 1993 r. rozpoczęto prace przy wznoszeniu głównych filarów nośnych sklepienia Kościoła. Pracetrwały systemem gospodarczym przez cały rok 1993. Plany na rok 1994 to wznieś mury świątyni na jak najwyższy poziom.
Rok 1994 dla parafii św. Barbary był rokiem wyjątkowym, bo przezywano w niej swój pierwszy mały jubileusz, mianowicie 5-lecie powstania. Przygotowano się do tego bardzo starannie. Dzięki zaangażowaniu mieszkańców, zwłaszcza z Szadowa, w ciągu dwóch sobót położono podłoże betonowe na całej powierzchnikościoła. W dzień jubileuszu można było odprawiać Ofiarę Eucharystyczną po raz pierwszy na fundamentach kościoła.
W przeddzień jubileuszu przybył J.E. ks. bp. Roman Andrzejewski , który jako pierwszy sprawował Najświętszą Ofiarę na fundamentach nowego kościoła, udzielając młodzieży sakramentu bierzmowania. W dniu następnym, do licznie zgromadzonych wiernych w świątyni, przybył ks. bp. ordynariusz Bronisław Dembowski, by móc przeżywać w tej parafii jej mały jubileusz czyli 5-lecie jej istnienia. Po tych uroczystościach jubileuszowych, w pierwszą i drugą niedzielę maja, na fundamentach kościoła dzieci klas II przeżywały swoją I Komunię Świętą.
Pod koniec stycznia 1995 r. dostarczono rysunki łuków nad nawami bocznymi i nad nawą główną. Rysunki przekazano kopalni, która przygotowała trzy formy stalowe. W kwietniu po Wielkanocy przystąpiono do wylewania łuków nad nawą boczną. W maju tradycyjnie dzieci klas drugich przyjęły swój pierwszy sakrament w murach nowopowstającego kościoła. Prace betoniarskie trwały do 15 października 1995 r. Przez ten okres zabetonowana 14 łuków nad nawami bocznymi i cztery łuki duże, które były wciągane i ustawiane na końcówkach łuków nad nawami bocznymi, płytę chóru oraz schody na chór. Zima w 1995 r. przyszła stosunkowo szybko i trzeba było przerwać prace przy wznoszeniu nowego Kościoła już od 1 listopada. Nie spodziewano się, że ta zima będzie trwała aż do pierwszych dni kwietnia. W tym okresie firma budowlana wykonywała pracę w korytarzach i piwnicach plebani.
Dopiero po Wielkanocy, czyli po 7 kwietnia 1996 r. można było wyjść z pracami murarskimi na zewnątrz. Rozpoczęto murowanie łuków nad oknami w ścianie zachodniej. Plany na 1996 r. to: wmurowanie łuków, dokończenie betonowania łuków nad nawą główną, położenie płyty stropowej nad nawami bocznymi, zmontowanie łuków nad nawą główną i dalsze pokrycie płytą stropową.
W dniach od 11 do 16 kwietnia odbyła się druga w historii nowopowstałej parafii wizytacja kanoniczna. Wizytatorem był J.E. ks. bp Roman Andrzejewski. Dostojnego gościa powitała grupa księży dekanalnych, orkiestra górnicza i parafianie św. Barbary. Po powitaniu i spotkaniu z księżmi, Ks. Biskup odjechał z parafii aby pełnić obowiązki poza granicami diecezji. Powrócił na kontynuację pasterskiej wizytacji w niedzielę 14 kwietnia. Ksiądz Biskup przemawiał na każdej mszy świętej do licznie zgromadzonych wiernych, a o godz. 10:00 odprawił Najświętszą Ofiarę w intencji górników i całej wspólnoty parafialnej.
W poniedziałek rozpoczął się kolejny dzień wizytacji kanonicznej. O godzinie 8:00 Ks. Biskup złożył wizytę w Szkole Podstawowej nr 5 im. UNICEF, gdzie spotkał się z dziećmi i młodzieżą oraz pracownikamiszkoły. Po powrocie do parafii Ks. Biskup o godz. 10:00 przewodniczył mszy świętej sprawowanej w intencji chorych, starszych i osób samotnych. Po mszy świętej udzielił pasterskiego błogosławieństwa. W poniedziałek 15 kwietnia w samo południe, Ks. Biskup pojechał na wizytę do KWB Adamów . Tam dostojnego gościa powitał dyrektor naczelny mgr inż. Zdzisław Czapla i dyrektor techniczny Józef Andrzejewski.
Następnie obejrzał pracę górników, zwiedzając montowaną zwałowarkę KWK oraz warsztaty remontowe na Bogdałowie i zbiornik wodny. Obejrzał także ziemię przywróconą do użytecznościrolnej po wydobyciu węgla brunatnego, następnie w gronie osób towarzyszących zjechał na pokład węgla brunatnego. Po powrocie do biura dyrektora technicznego odbyło się spotkanie w gronie inżynierów, a na przełomie zmian, czyli ok. godz. 13.40 spotkał się z przedstawicielami załogi KWB Adamów . Tam po powitaniu przez dyrektora Ks. Biskup wygłosił Słowo Boże do pracowników oraz odmówiono wspólnie modlitwę Ojcze Nasz , po czym udzielił pasterskiego błogosławieństwa i udał się do świetlicy klubu Barbórka na podsumowanie wizyty dostojnego gościa.
Po powrocie do parafii Ks. Biskup spotkał się z grupami duszpasterskimi takimi jak: Ruch Światło Życie , Kościół Domowy, Akcja Katolicka, Odnowa w Duchu Świętym, Kółka Żywej Róży, Różaniec Fatimski. O godz. 17:00 rozpoczęła się Eucharystia, w czasie której parafialna młodzież przyjęła z rąk Biskupa Romana sakrament bierzmowania.
Wtorek, 16 kwietnia również rozpoczął się od wizyty w Szkole Podstawowej nr 3 im. Lotnictwa Polskiego, gdzie spotkał się z grupą klas starszych a następnie z grupą klas młodszych w specjalnej sali katechetycznej, którą to poświęcił. Po spotkaniu z młodzieżą Ks. Biskup spotkał się z gronem pedagogicznym. O godzinie 17:00 rozpoczęła się msza święta koncelebrowana sprawowana w intencji dostojnego gościa, której przewodniczył miejscowy proboszcz parafii ks. mgr Mirosław Frankowski. Po udzieleniu błogosławieństwa Pasterz w otoczeniu kapłanów, na czele z ks. wicedziekanem, udał się do samochodu, gdzie przy bramie kościelnej dostojnego Pasterza pożegnała orkiestra kopalniana.
W lipcu 1996 r. parafia przeżywała nawiedzenie figury Matki Bożej Fatimskiej. Rekolekcje związane z nawiedzeniem tej figury prowadzili ojcowie Dominikanie. W uroczystościach brały udział całe rzesze wiernych z parafii św. Barbary oraz z okolicznych parafii. W uroczystej procesji przeprowadzenie figury Matki Boskiej Fatimskiej do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa towarzyszyli ks. bp ordynariusz Bronisław Dembowski oraz bp pomocniczy Roman Andrzejewski, kapłani z dekanatu turkowskiego i sąsiednich parafii oraz ok. 25000 wiernych. Podczas prac przy budowie kościoła tego roku zamontowano łuki nad nawą główną od strony głównego wejścia i przykryto je płytą filigranową. W miesiącu wrześniu 1996 r. ks. bp Bronisław Dembowski dokonał wmurowania kamienia węgielnego w budowanym kościele, przywiezionego przez Jego Ekscelencję z Góry Synaj.
Tegoż roku tak samo jak w ubiegłych rekolekcje adwentowe przeprowadzili ojcowie Dominikanie. W ciągu dalszych prac remontowych w kościele zabezpieczono otwory okienne folią a całość budynku przedzielono podwójną folią aby zimą można było w jednej z części sprawować liturgię.
W 1997 r. wykonano betonowanie łuków nad nawą główną w drugiej części kościoła były to bardzo skomplikowane prace i wymagały użycia ciężkiego sprzętu budowlanego. W pracach tych pomagał dźwig z KWB Adamów . Łuki po zamontowaniu zostały przykryte płytą filigranową. Tradycją już stały się rekolekcje głoszone w adwencie przez Dominikanów, zatem i w tym roku zostały one przez nich wygłoszone.
W 1998 r. przeprowadzono dalsze prace przy budowie murów kościoła. Przed pierwszą niedzielą adwentu dokonano demontażu ściany działowej z folii i kościół został odsłonięty na całej swej długości. Rekolekcje znowu zostały zarówno w Wielkim Poście jak i w adwencie wygłoszone przez dominikanów.
W 1999 r. prace budowlane skupiły się na budowie kaplicy bocznej od strony zachodniej. Wzniesiono mury,pokryto je dachem, zamontowano okna. W ołtarzu kaplicy zawieszono kopię obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. W końcu listopada zamontowano ścianę oddzielającą kościół główny od kaplicy MB Częstochowskiej. Tradycyjnie rekolekcje wygłoszone były przez Dominikanów.
W 2000 r. rozpoczęto betonowanie ścian świetlika nad nawą główną. Przed ich wykonaniem zdemontowano tymczasowy dach nad nawą główną i założono właściwy dach na świetliku. Następnie zamontowano okna świetlika ze szkłem witrażowym stylizujący łuk tęczy, który symbolizuje przymierze Boga z ludźmi. Tegoż roku na święto patronki świątyni zamontowano nastawę ołtarzową. W nastawie główny obraz przedstawia św. Barbarę z atrybutami świętości i męczeństwa, zaś w skrzydłach bocznych umieszczono obrazy przedstawiające sceny z życia świętej.
W 2001 r. pokryto dachówką z blachy miedzianej dach świetlika oraz wykonano konstrukcję wieży. Całość wieży została pokryta blachą miedzianą i zamontowana na kościele. Przy montażu użyto ciężkiego dźwigu udostępnionego dzięki życzliwości KWB Adamów . Następnie przeprowadzono montaż sufitu w świetliku oraz jego gipsowanie. Z racji parafialnego odpustu zawieszono żyrandol w kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej.
W czerwcu wspólnota parafialna przeżywała nawiedzenie obrazu Jezusa Miłosiernego Jezu Ufam Tobie. W czasie nawiedzenia większość parafian przystąpiła do sakramentu pokuty i komunii świętej. Rekolekcje w czasie nawiedzenia a także te w czasie adwentu przeprowadzili ojcowie Dominikanie. Tegoż roku na uroczystość Bożego Narodzenia z trzech pól świetlika zdjęto osłony montażowe.
W 2002 r. prowadzone były dalsze prace przy świetliku. Dokończono gipsowanie i malowanie świetlika oraz zdjęto konstrukcję montażową na całej długości kościoła. 14 kwietnia tegoż roku miała miejsce kolejna wizytacja kanoniczna. Wizytację przeprowadził bp ordynariusz diecezji włocławskiej J.E. Bronisław Dembowski. Rekolekcje wielkopostne tym razem przeprowadzili ojcowie ze zgromadzenia Klaretynów, podczas których większość wiernych skorzystała z sakramentu pojednania i komunii świętej.
W 2003r. rozpoczęto tynkowanie i gipsowanie wnętrza oraz malowanie na biało.
W miesiącach maj- czerwiec 2005 projektowano posadzkę i ogrzewanie wraz z wentylacją. Komisja diecezjalna zatwierdziła zaprezentowane projekty.
We wrześniu 2005r. wykonano system ogrzewania i wietrzenia kościoła, a w październiku i listopadzie wykonano posadzkę granitową w prezbiterium oraz posadzkę między kaplicą chrzcielną a kaplicą Matki Bożej Częstochowskiej. W 2006r. wykonano posadzkę granitową na całej powierzchni kościoła.
W kwietniu 2007r. komisja diecezjalna do wystroju wnętrza zatwierdziła projekt ławek dębowych. Od czerwca do listopada trwały prace wykonawcze ławek i ustawianie ich w kościele.
Od września do listopada 2008r. dokonano odwodnienia terenu z wód deszczowych, wykonano projekt schodów i podjazdu dla niepełnosprawnych, który został zatwierdzony przez komisję. W październiku przeniesiono obraz św. Barbary wraz ze scenami z jej życia do kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej. Po przeniesieniu przystąpiono do realizacji projektu mozaiki w absydzie przedstawiającej Chrystusa Pantokratora oraz św. Barbarę.
W marcu 2009r. przystąpiono do realizacji II etapu mozaiki. Wykonano 6 postaci związanych z naszą diecezją- św. Faustyna, św. Urszula, św. Jadwiga, św. Wojciech, bł. Bogumił i bł. Michał Kozal. Natomiast od marca do kwietnia dokonano renowacji starych ławek z kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej.
23 maja 2009r. miał miejsce uroczysty obrzęd dedykacji kościoła i ołtarza w parafii św. Barbary w Turku.
Przygotował: ks. Szymon Jastrzębski
Święta Barbaro, patronko nasza, weź nas w opiekę.
Panno mężna uproś nam stałą wiarę, abyśmy podobnie jak ty mogli świadczyć przed ludźmi o Bogu. Czuwaj szczególnie nad tymi, którzy pracują w górnictwie i wyproś błogosławieństwo Pana dla ich ciężkiej pracy oraz ich rodzin. Chroń od wypadku wszystkich górników i tych, którzy codziennie narażeni są w pracy na niebezpieczeństwo. W ostatniej zaś godzinie naszego ziemskiego życia wybłagaj nam święta Barbaro łaskę zjednoczenia z Chrystusem, abyśmy z Nim mogli przejść do życia wiecznego. Amen.
Panno mężna uproś nam stałą wiarę, abyśmy podobnie jak ty mogli świadczyć przed ludźmi o Bogu. Czuwaj szczególnie nad tymi, którzy pracują w górnictwie i wyproś błogosławieństwo Pana dla ich ciężkiej pracy oraz ich rodzin. Chroń od wypadku wszystkich górników i tych, którzy codziennie narażeni są w pracy na niebezpieczeństwo. W ostatniej zaś godzinie naszego ziemskiego życia wybłagaj nam święta Barbaro łaskę zjednoczenia z Chrystusem, abyśmy z Nim mogli przejść do życia wiecznego. Amen.
Święta Barbara żyła na przełomie III i IV wieku. Nie wiemy dokładnie ani kiedy, ani w jakich okolicznościach poniosła śmierć. Przypuszcza się, że stało się to w Nikomedii (lub Heliopolis) w 305 lub 306 r., kiedy nasilenie prześladowań za panowania cesarza Maksymiana Galeriusza (305-311) było najkrwawsze. Nie znamy również miejscowości, w której żyła święta i oddała życie za Chrystusa. Tradycja podaje, że urodziła się w Nikomedii (dzisiejsza Turcja), w bogatej rodzinie pogańskiej. Była jedynaczką, na której narodziny rodzice bardzo czekali. Odznaczała się wielkimi zdolnościami i niespotykaną urodą. Jej ojciec, Dioskur z Heliopolis (w Bitynii, północna część Azji Mniejszej), był gorliwym poganinem pełniącym w swym mieście wysoki urząd, do którego był bardzo przywiązany. Pragnął uchronić córkę nie tylko przed zgubnym wpływem zepsutej młodzieży, ale także przed chrześcijaństwem, dlatego wysłał ją na naukę do Nikomedii.
Do Barbary przychodzili najróżniejsi nauczyciele, aby przekazać jej swoją wiedzę. Był wśród nich chrześcijanin - Orygenes z Aleksandrii (wielki filozof i pisarz), który zapoznał dziewczynę ze swoją religią. Prowadziła z nim stałą korespondencję i pod jego wpływem przyjęła chrzest oraz złożyła ślub czystości dla Jezusa. Niestety św. Barbara nie zdołała ukryć swej wiary. Ojciec dowiedział się o wszystkim, gdy córka odrzucała kolejnych kandydatów do jej ręki. Pragnąc wydać ją za mąż i złamać opór dziewczyny, zbudował wieżę, w której ją uwięził. Sądził, że w ten sposób wybije jej z głowy wiarę w Chrystusa. Jej zdecydowana postawa wywołała w nim wielki gniew. Bojąc się o swoją pozycję i urząd, sam stał się prześladowcą córki. Przez pewien czas Barbara była głodzona i straszona, żeby wyrzec się wiary. Kiedy to nie poskutkowało, ojciec zaprowadził ją do sędziego i oskarżył.
Sędzia rozkazał najpierw Barbarę ubiczować, jednak jej chłosta wydała się jakby muskaniem pawich piór. W nocy miał ją odwiedzić anioł, zaleczyć rany i udzielić Komunii św. Potem sędzia kazał Barbarę bić maczugami, przypalać pochodniami, a wreszcie obciąć jej piersi. Chciał ją w takim stanie pognać ulicami miasta, ale wtedy zjawił się anioł i okrył jej ciało białą szatą. Wreszcie sędzia zrozumiał, że torturami niczego nie osiągnie. Wydał więc wyrok, by ściąć Barbarę mieczem. Wykonawcą tego wyroku miał się stać sam ojciec Barbary. Tradycja mówi, że Barbara uciekła przed nim i schroniła się w skale, która w cudowny sposób miała się przed nią otworzyć. Jednak wydał ją pastuch, którego owca weszła do tej skały. Podobno po wykonaniu wyroku, ledwie Dioskur odłożył miecz, zginął rażony piorunem. Hagiografowie i badacze starożytności chrześcijańskiej nie pozostawiają złudzeń co do historycznej wartości tej opowieści. Nie mają jednak pewności co do czasu życia i miejsca pochodzenia Świętej.
Być może, że właśnie tak nietypowa śmierć, zadana ręką własnego ojca, rozsławiła cześć św. Barbary na Wschodzie i na Zachodzie. Żywoty jej ukazały się w języku greckim, syryjskim, koptyjskim, ormiańskim, chaldejskim, a w wiekach średnich we wszystkich językach europejskich. W wieku VI cesarz Justynian sprowadził relikwie św. Barbary do Konstantynopola. Stąd zabrali je Wenecjanie w 1202 r. do swojego miasta, by je z kolei przekazać miastu Torcello, gdzie się znajdują w kościele Św. Jana Ewangelisty. Również w Polsce kult św. Barbary był zawsze bardzo żywy. Już w modlitewniku Gertrudy, córki Mieszka II (XI w.), wspominana jest pod datą 4 grudnia. Pierwszy kościół ku jej czci wystawiono w 1262 r. w Bożygniewie koło Środy Śląskiej. W wieku XV wydział teologiczny na Akademii Krakowskiej obrał sobie za patronkę św. Barbarę. Poza Polską św. Barbara jest darzona wielką czcią także w Czechach, Saksonii, Lotaryngii, południowym Tyrolu, a także w Zagłębiu Ruhry. W Nadrenii uważana jest za towarzyszkę św. Mikołaja - warto wiedzieć, że w wielu miejscach to właśnie ona obdarowuje dzieci prezentami.
Jako patronkę dobrej śmierci czcili św. Barbarę przede wszystkim ci, którzy na śmierć nagłą i niespodziewaną są najwięcej narażeni: górnicy, strażacy, hutnicy, marynarze, rybacy, minerzy, saperzy, żołnierze, kamieniarze, więźniowie, strażnicy itp. Polecali się jej wszyscy, którzy chcieli sobie uprosić u Pana Boga śmierć szczęśliwą. W Polsce istniało nawet bractwo św. Barbary jako patronki dobrej śmierci. Należał do niego m.in. św. Stanisław Kostka. Nie zawiódł się. Kiedy znalazł się w chorobie śmiertelnej na łożu boleści, a właściciel wynajętego przez Kostków domu nie chciał jako zaciekły luteranin wpuścić kapłana z Wiatykiem, wtedy zjawiła mu się św. Barbara i przyniosła Komunię świętą. Barbara jest ponadto patronką archidiecezji katowickiej, Edessy, Kairu; architektów, cieśli, dzwonników, kowali, ludwisarzy, murarzy, szczotkarzy, tkaczy, producenci sztucznych ogni, żołnierzy (szczególnie artylerzystów i załóg twierdz).
Św. Barbara jest zaliczana do Czternastu Świętych Wspomożycieli (czyli szczególnych patronów, którzy czuwają nad chrześcijanami proszącymi ich o pomoc), jak również traktowana jako orędowniczka w czasie burzy i pożarów. Podczas II wojny światowej uważana była za patronkę polskiego podziemia. W Polsce kojarzona jest przede wszystkim z górnictwem i z Górnym Śląskiem, gdzie jej obraz lub figura znajduje się nie tylko w każdym kościele i w wielu domach, ale także w kopalnianych cechowniach (nawet w czasach socjalistycznej walki z religijnym ciemnogrodem). Wyrazem żywego kultu Św. Barbary były liczne bractwa jej imienia, teksty liturgiczne (brewiarzowe, mszalne sekwencje, litania), tytuły kościołów i kaplic, obrazy i figury Świętej, a także imiona nadawane na Chrzcie Świętym.
W ikonografii św. Barbara przedstawiana jest w długiej, pofałdowanej tunice i w płaszczu, z koroną na głowie, niekiedy w czepku. W ręku trzyma kielich i Hostię (według powyższej legendy tuż przed śmiercią anioł przyniósł jej Komunię św). Czasami ukazywana jest z wieżą, w której była więziona (wieża ma zwykle 3 okienka, które miały przypominać Barbarze prawdę o Trójcy Świętej), oraz z mieczem, od którego zginęła. Atrybuty: anioł z gałązką palmową, dwa miecze u jej stóp, gałązka palmowa, kielich, księga, lew u stóp, miecz, monstrancja, pawie lub strusie pióro, wieża. W prawosławiu przedstawia się ją ubraną w czerwone, bogato zdobione szaty. W ręce trzyma krzyż. Na głowie ma koronę, albo wianek, nałożoną na ciemne, długie, kręcone włosy, które spadają na ramiona. Niekiedy w ręce trzyma zwój z napisem: "Wszechmocny Panie, Jezusie Chrystusie, daj każdemu chrześcijaninowi, czczącemu dzień mego męczeństwa, aby do jego domu nie zawitała żadna choroba lub inne nieszczęście".
Jej imię należy do najpopularniejszych w Polsce, choć przed XIV wiekiem było prawie nieznane. Oddziaływanie św. Barbary potwierdza, że rozwój kultu świętych został zainicjowany przez kult męczenników. Byli oni przez długi czas jedynymi czczonymi przez chrześcijan świętymi i zachowali w Kościele ogromny prestiż również wówczas, gdy utwierdzały się inne modele świętości. Mimo powierzchownych analogii, nie mieli nic wspólnego z greckimi i rzymskimi bohaterami. W epoce klasycznej śmierć, której podlega heros, stanowiła nieprzekraczalną granicę, separującą go od bóstw. Natomiast chrześcijaństwo uczyło, że męczennik, właśnie przez wierne przestrzeganie Chrystusowego posłannictwa i poniesioną śmierć, dostępuje życia wiecznego jako istota ludzka. Święty okazywał się zatem człowiekiem, przez którego nawiązywano kontakt między niebem i ziemią. Stąd jego pośrednictwo, ubieganie się o patronat, a w konsekwencji kult relikwii. Stąd autentyczna popularność tak niezłomnej postaci jak Barbara.